به نام آتشکده عشق که اشک را آفرید بخاطر عشق
ای که پس از هلاک من پای نهی به خاک من از دل خاک بشنوی ناله در دناک منبه نام آتشکده عشق که اشک را آفرید بخاطر عشق
ای که پس از هلاک من پای نهی به خاک من از دل خاک بشنوی ناله در دناک منآواره
نیمه شب بودو غمی تازه نفس.......
ره خوابم زدو ماندم بیدار..........
ریخت از پرتو لرزنده شمع..................
سایه دسته گلی بردیوار..............
همه گل بود ولی روح نداشت...............
سایه ای مضطرب و لرزان بود...........
چهره ای زردو غم انگیزو سیاه......................
گوییا :مرده سرگردان بود..............
شمع خاموش شد از تندی باد...................
اثر از سایه به دیوار نماند.............
کس نپرسید کجا رفت؟که بود؟...................
که دمی چند در اینجا گذراند.......................
این منم خسته در این کلبه تنگ............
جسم در مانده ام از روح جداست.................
من اگر سایه خویشم یا رب.................
روح آواره من کیست؟ کجاست؟....................