دل زود باورم را به کرشمه ای ربودی

                                                چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی

به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما

                                                من ودل همان که بودیم و توآن نه ای که بودی

من از آن کشم ندامت که تو را نیازمودم

                                                تو چرا زمن گریزی که وفایم آزمودی

ز درون بود خروشم ولی از لب خموشم

                                                نه حکایتی شنیدی نه شکایتی شنودی