نصیب از هستی

هر شبم از اشک خونین گل به دامان باد و هست

                                          هر نفس چون غنچه ام ، سر در گریبان بادو هست

موج این دریا نجوید ساحل آرام را

                            طاقت و آسودگی از من گریزان باد و هست

هرکه را در محفل هستی نصیبی داده اند

                               چنگ نلان،شمع گریان،جام خندان، بادوهست

دل ندامت ها کشد از ترک مستی های عشق

                            می پرست از توبه بیجا ، پشیمان بادو هست

خانه تقوای زاهد شد به یک ساغر خراب

                           کلبه دیوانه ، از سیلاب ویران بادو هست

گرچه از وصل توام آسایش دل بود و نیست

                           آتش عشق توام ،روشنگر جان بادوهست