؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

امشب دلم را می تکانم پیش پایت
چیزی ندارم من بجز این دل برایت
امشب گلوی زخمی ام را می سرایم
یعنی تمام غربتم را در هوایت
می خواهم امشب سالها خاموشی ام را
آرام بـــــردارم بــــــریزم در صـــــــــدایت
ای با دل من آشناتر از من ای خوب
دیری است تنها مانده اینجا آشنایت
دیری است بی تو کلبه ام تاریک مانده است
بگشـــــای بر من روزنـــــی از چشــم هایت
چشم انتظار چشم زیبای تو تا چند
تا چند محــــروم از نگاه دلــــربایت
بر من اگر یک لحظه می تابید چشمت
در زیر شمشیر تو می گشتم فدایت
وقتی نگاه شرقی ات می بارد از مـــهر
من کیستم؟ خورشید می افتاد به پایت

}نیوشا{

خدایا وحشت تنهایی ام کشت................

کسی با قصه من آشنا نیست..................

                                                         در این عالم ندارم همزبانی......................

                                                          به صد اندوه می نالم ـ روا نیست...........

شبم طی شد کسی بر در نکوبید.....................

                          به بالینم چراغی کسی نیفروخت..............

نیامد ماهتابم بر لب بام...........

                               دلم از این همه بیگانگی سوخت............

      به روی من نمی خندد امیدم................

                                                             شراب زندگی در ساغرم نیست.............

نه شعرم می دهد تسکین به حالم...............

                                                                 که غیر از اشک غم در دفترم نیست..........

بیا ای مرگ جانم برلب آمد...............

                                                   بیا در کلبه ام شوری برانگیز............

بیا شمعی به بالینم بیاویز.....................

                                                       بیا شعری به تابوتم بیاویز!...................

دلم در سینه کوبد سر به دیوار...............

                                                    که:((این مرگ است و بر در می زند مشت))...............

بیا ای همزبان جاودانی.................

                 که امشب وحشت تنهایی ام کشت!

نصیب از هستی

هر شبم از اشک خونین گل به دامان باد و هست

                                          هر نفس چون غنچه ام ، سر در گریبان بادو هست

موج این دریا نجوید ساحل آرام را

                            طاقت و آسودگی از من گریزان باد و هست

هرکه را در محفل هستی نصیبی داده اند

                               چنگ نلان،شمع گریان،جام خندان، بادوهست

دل ندامت ها کشد از ترک مستی های عشق

                            می پرست از توبه بیجا ، پشیمان بادو هست

خانه تقوای زاهد شد به یک ساغر خراب

                           کلبه دیوانه ، از سیلاب ویران بادو هست

گرچه از وصل توام آسایش دل بود و نیست

                           آتش عشق توام ،روشنگر جان بادوهست

دل زود باورم را به کرشمه ای ربودی

                                                چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی

به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما

                                                من ودل همان که بودیم و توآن نه ای که بودی

من از آن کشم ندامت که تو را نیازمودم

                                                تو چرا زمن گریزی که وفایم آزمودی

ز درون بود خروشم ولی از لب خموشم

                                                نه حکایتی شنیدی نه شکایتی شنودی