به نام آتشکده عشق که اشک را آفرید بخاطر عشق
ای که پس از هلاک من پای نهی به خاک من از دل خاک بشنوی ناله در دناک منبه نام آتشکده عشق که اشک را آفرید بخاطر عشق
ای که پس از هلاک من پای نهی به خاک من از دل خاک بشنوی ناله در دناک مندل زود باورم را به کرشمه ای ربودی
چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی
به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما
من ودل همان که بودیم و توآن نه ای که بودی
من از آن کشم ندامت که تو را نیازمودم
تو چرا زمن گریزی که وفایم آزمودی
ز درون بود خروشم ولی از لب خموشم
نه حکایتی شنیدی نه شکایتی شنودی
سلام...............
سلامی به گرمیه کنکور ۸۷
ببخشید که یه مدت نبودم ..........آخه کنکور داشتم..............
آواره
نیمه شب بودو غمی تازه نفس.......
ره خوابم زدو ماندم بیدار..........
ریخت از پرتو لرزنده شمع..................
سایه دسته گلی بردیوار..............
همه گل بود ولی روح نداشت...............
سایه ای مضطرب و لرزان بود...........
چهره ای زردو غم انگیزو سیاه......................
گوییا :مرده سرگردان بود..............
شمع خاموش شد از تندی باد...................
اثر از سایه به دیوار نماند.............
کس نپرسید کجا رفت؟که بود؟...................
که دمی چند در اینجا گذراند.......................
این منم خسته در این کلبه تنگ............
جسم در مانده ام از روح جداست.................
من اگر سایه خویشم یا رب.................
روح آواره من کیست؟ کجاست؟....................
گریزان
چرا چو شادی از این انجمن گریزانی
چو طاقت از دل بی تاب من گریزانی
زدیده ای که بود پاکتر از شبنم صبح
چرا چو اشک من ای سیمتن گریزانی
درون پیرهنت گر نهان کنیم چه سود
نسیم صبحی و از پیرهن گریزانی
چو آب چشمه ، دلی پاک و نرم خو دارم
نه آتشم، که زآغوش من گریزانی
رهی ، نمی رمد آهوی وحشی از صیاد
بدین صفت که تو از خویشتن گریزانی
(رهی)